Michel Klompmaker
Het is inmiddels een bekend verschijnsel geworden. De angst voor hoge boetes door de toezichthouders is een beetje doorgeslagen bij sommige financiële instellingen. We proberen dat een beetje in perspectief te plaatsen. Aan de ene kant is het logisch dat financiële instellingen zoveel mogelijk ‘dubieuze’ partijen buiten de deur willen houden, omdat zij niet graag achteraf geconfronteerd willen worden met gaten in hun eigen klant acceptatie systemen, waar mogelijk criminele geldstromen hun weg kunnen vinden die in strijd zijn met onder andere de geldende wetgeving ter bestrijding van witwassen en terrorismefinanciering. Aan de andere kant is het natuurlijk ook zo dat de klant van de financiële instellingen steeds verder af is komen te staan van de mensen, accountmanagers en directeuren van het lokale bankkantoor. Soms wordt de rechter erbij gesleept als de klant echt het gevoel heeft dat er ten onrechte een beroep wordt gedaan op wet- en regelgeving om hem buiten te sluiten van het financiële systeem, met alle nare gevolgen van dien. Zo is onlangs de Rabobank teruggefloten door de rechter in verband met het opzeggen van een bankrelatie. Het vonnis van de Rechtbank Amsterdam in deze zaak vindt u hieronder. De sluiting van de vele duizenden bankkantoren is er natuurlijk debet aan dat de bank het merendeel van haar klanten helemaal niet kent. De computer wel. Misschien een idee om wat fietsen aan te schaffen voor accountmanagers van de bank om eens met wat klanten ter plaatse te gaan praten?
