Stefan Duchateau
Met onverheeld gekonkel, opzichtige kuiperijen, gewetenloos verraad en pseudo-intellectuele debatten doorspekt met groteske karikaturen die leiden tot draken van redeneringen, lijkt het Britse Parlement de locatie waar momenteel de laatste afleveringen van de legendarische en succesrijke tv-reeks worden opgenomen en ingeblikt. Terwijl een allesvernietigende vijand op de poorten van Londen staat te bonken, vertrappelen Britse politici mekaar op zoek naar een mogelijke uitgang. De no deal Brexit komt nadrukkelijk kortbij, maar dit scenario lijkt de financiële markten nog niet te verontrusten. Men gaat er blijkbaar van uit dat niemand zoveel zelfvernietigingsdrang heeft om de deuren van het Britse Rijk wagenwijd open te zetten voor de gevolgen van een chaotische Brexit.
Vooreerst lijken de nog resterende problemen oplosbaar, mits toepassing van enkele elementaire loodgieterstechnieken. Een gemiddelde Belgische politicus had al lang een of ander juridisch gedrocht (compromis genaamd) in elkaar geknutseld. Maar de onderlinge tegenstellingen worden helaas tot vervelens toe uitgemolken en uitvergroot, tot vermaak van de media.
Hierdoor krijgt iedere Britse MP een ideaal platform aangeboden voor zijn of haar profilering. Verkiezingen zijn immers nooit te veraf. Intussen wroet de kranige premier May (kennelijk) onverstoorbaar verder en knutselt ze aan een ultiem voorstel, deze keer met een ingebouwd vangnet waardoor bij een mislukking de effectieve Brexit 2 maanden wordt uitgesteld. Deze keer zelfs met een reële kans op slagen.
Vreemd genoeg reageerden de financiële markten hier eerder wat negatief op. Zij zien immers liever een puur chaotische aanloop, waardoor enkele uren voor de fatale 29 maart, de Britse regering het heft volledig in eigen handen neemt en het beruchte artikel 50 voor onbepaalde tijd intrekt. Dan zouden onvermijdelijk nieuwe verkiezingen moeten volgen, waarbij de hele kwestie opnieuw aan het kiespubliek kan worden voorgesteld. Met als verwacht resultaat dat de Brexit wordt teruggeschroefd of aan een nieuw referendum wordt onderworpen.
Hoe een dergelijk referendum er dan moet uitzien en welke vragen er precies moeten worden gesteld, is nu al voer voor heftige debatten. In alle bescheidenheid durven we een suggestie te maken: Wat je aan vragen op het publiek afvuurt, zorg dat je een meerderheid hebt in iedere lidstaat van het Verenigd Koninkrijk vooraleer het resultaat effectief wordt.
Uitstelgedrag lijkt wel het model in de huidige geopolitieke setting.
