We weten het van echte kenners. Het kost tien keer meer energie om een vrolijk deuntje te componeren dan om een zoveelste treurzang de wereld in te sturen. Daarom stroomt er zoveel esoterisch en aandoenlijk geklaag over verscheurde relaties en uiteengespatte verwachtingen over de radiogolven. Het is gewoon goedkoper. Dat geldt evenzeer voor financiële berichtgeving. Niemand wil het risico aangaan om een positieve visie over een langere termijn uit te schrijven, om dan vervolgens geconfronteerd te worden met het gemonkel van zijn lezerspubliek wanneer de volgende dag blijkt dat de wereldbeurzen wat van hun pluimen verloren hebben. Maar wie zich boven de waan van de dag weet te verheffen, merkt snel het prachtige vederkleed van de aandelenmarkten dat zich over de laatste 30 jaar verder heeft ontwikkeld. Met als startdatum 1 januari 1991 wist de MSCI Wereldindex aandelen (*1) zijn waarde dertien maal te verveelvoudigen. De 100 euro die op dat moment zou zijn geïnvesteerd, is nu 1.322 euro waard, inclusief koersontwikkelingen en geherinvesteerde netto-dividenden. De wereldbeurzen herhaalden in de laatste dertig jaar overigens alleen maar het patroon dat over de voorbije 220 jaar kon worden vastgesteld. Maar voor wie dat nog niet genoeg zou zijn, de returnindex voor Amerikaanse aandelen liep zelfs op tot 2.445 euro en werd recent nog voorbij gespurt door de Zweedse MSCI die over deze periode opliep tot 2.681 euro. Overigens, voor het betere Scandinavische werk moet u even langs in Denemarken. Een investering van 100 euro in 1991 is nu een slordige 3.286 euro waard. En België, vraagt u: 619 euro… De ijzeren greep van de Belgische grootbanken en het manifest ontbreken van grote, innovatieve bedrijven op ons beursplatform heeft de Belgiuminans (*2) weinig goed gedaan. Maar die Denen? Die nemen we hoe dan ook binnenkort wel te grazen, daar waar het er écht toe doet … Continue reading…

De goegemeente van beleggers schrok zich collectief een hoedje bij de publicatie van de meest recente Amerikaanse inflatiecijfers. Vooral de opsprong in de kerninflatie [*1] deed de beurzen wereldwijd daveren. Toch kwam deze evolutie niet onverwacht, maar het is niet omdat je een klap ziet aankomen, dat zijn impact daarom minder groot is. Tenzij je anticipatieve maatregelen nam, natuurlijk. Maar bij deze rentestand, gegeven de moderate volatiliteit op de markten, met bedrijfsresultaten op recordhoogte en aangejaagd door ongeziene economische stimuli, lijkt het vooralsnog niet raadzaam om toekomstige opportuniteiten nu al te hypothekeren door je aandelenpositie te vroeg af te bouwen. Maar uit de cijfers die op 12 mei werden gepubliceerd, bleek een opsprong van de CPI-kerninflatie met 0,92 % op maandbasis en dat is van aard om ook de meest doorgewinterde investeerders koude rillingen te bezorgen. We willen u hierbij niets wijsmaken: dit is de grootste maand op maand stijging in liefst 30 jaar en de 4de grootste in 40 jaar [*2]! Dat de inflatie na de heropstart van de economie in belangrijke mate zou toenemen, kon je al wel zien aankomen op basis van de ontwikkeling van de groothandelsprijzen [*3], die in de voorafgaande maanden sterk opliepen, door een combinatie van toenemende grondstoffenprijzen, de schaarste aan allerlei onderdelen (van fietszadels tot microchips) en fricties op de arbeidsmarkt. Het is slechts een kwestie van tijd vooraleer dit zich voor de eindgebruiker zal vertalen in hogere prijzen aan de kassa.  Continue reading…

Omdat we hierin de sturende hand van de toeristische dienst van Firenze meenden te ontwaren, hebben we verder weinig aandacht geschonken aan de bevindingen van het hoofd van de psychiatrische afdeling [*1] van het lokale ziekenhuis. Nochtans had zij minutieus 107 gevallen in kaart gebracht van patiënten die bij hun bezoek aan de Toscaanse hoofdstad een appelflauwte kenden, soms gepaard gaand met een lichte vorm van duizeligheid gedurende enkele daaropvolgende dagen. De Franse schrijver Stendhal notuleerde deze intense emotionele gewaarwording reeds in 1817 in detail, nadat hij daags voordien in katzwijm was gevallen bij de brutale confrontatie met de overdadige schoonheid die deze stad in haar kunstwerken en architectuur tentoonspreidde. Vandaar dat het syndroom zijn naam kreeg toegewezen. Ons ongeloof hierover keerde vorige week echter abrupt. Meer nog, wij werden fanatieke aanhangers nadat we met eigen ogen konden waarnemen hoe het ganse beleggerspeloton collectief tegen de vlakte ging, bedwelmd door de overweldigende resultaten van de Amerikaanse bedrijven. De hooggespannen verwachtingen voor het eerste kwartaal van 2021 werden met gemiddeld 23 % overtroffen [*2], met enkele verbluffende uitschieters zoals Alphabet, Amazon en Apple. Maar deze overtreffende trap van ‘schitterend’ was blijkbaar te veel voor het emotioneel verwerkingsvermogen van de gemiddelde belegger en leidde zowaar tot (af toe zelfs stevige) beursverliezen. Dit is geen teken van ondankbaarheid of het ultieme teken van verwendheid. Beurzen kijken nu eenmaal vooruit. Het terugblikken in de achteruitkijkspiegel wordt overgelaten aan commentatoren. Continue reading…

Een beleefd kuchje. Meer hadden de financiële markten niet nodig om van hun schrikreactie te bekomen nadat het plan van Biden was uitgelekt om de meerwaardebelasting substantieel te verhogen voor financieel gegoede ingezetenen van de Verenigde Staten. Zolang een meerwaardebelasting ook de fiscale aftrekbaarheid van minwaarden impliceert, deert een dergelijke taxatie de markten niet. Enkel bij een verstoring van dit evenwicht wordt het nemen van risico ontmoedigd en neemt de neiging tot het opzoeken van allerlei gemakzuchtige hangmatten toe, ten koste van economische vooruitgang op langere termijn. Daarenboven blijft Sleepy Joe’s voorstel beperkt tot een selecte groep van individuen en wordt er (vooralsnog) geen woord gerept over een verhoging van de belastingtarieven voor bedrijven. Biden moet wel wat naar links opschuiven om een deel van zijn achterban niet te ontgoochelen maar hij moet hierbij behoedzaam te werk gaan om de rechtse oppositie geen munitie te geven bij de komende verkiezingen voor het Congres. Zijn huidige meerderheid is immers erg krap en bij de tweejaarlijkse vernieuwing van de helft van de afgevaardigden dreigt dit snel te wijzigingen. In een dergelijke context moet geen al te radicale wijziging van het economische of fiscale beleid worden verwacht. Enkel maatregelen die op een voldoende brede consensus berusten, krijgen een kans op slagen, zoals cheques van de overheid in de brievenbus en infrastructuurwerken.

Continue reading…

Zelfs onverbeterlijke positivo’s zoals wij kijken met toenemende verbazing naar de evolutie van de wereldconjunctuurbarometers. Zowel in de VS als op het oude continent kunnen de (vooruitlopende) economische indicatoren hun enthousiasme over wat er in het verschiet ligt nauwelijks bedwingen, wat zich vertaalt in een veelzeggende verticale opsprong. Enkel de Chinese economie vertoont voorlopig nog een zeer lome reactie. Deze stevige lentekriebels beperken zich overigens niet alleen tot de industriële component van de Europese en Amerikaanse economie. Ook de vooruitzichten voor de dienstensectoren veren bijzonder krachtig op. Wanneer we de indicatoren voor de Amerikaanse diensten- en industriële sectoren combineren, leidt dit tot een nooit eerder geziene, welhaast spectaculaire prognose. Too good to be true? Of dit extreem positieve verwachtingspatroon zich ook in de werkelijkheid kan realiseren, is vooral afhankelijk van de effectiviteit van de vaccins bij het terugdringen van de pandemie. Verwacht van ons hieromtrent geen aandoenlijke naïviteit. In de landen met een hoge vaccinatiegraad is er weliswaar een duidelijke afname van de versnelling van de besmettingen, maar het totale aantal blijft toch (licht) toenemen. Geen overmoed dus, zelfs niet in Israël. De inentingen werden in het Bijbelse land bewonderenswaardig snel en op grote schaal uitgerold, maar er is nu enkel nog sprake van een stabilisatie van de besmettingsgraad. Weliswaar na eerst een stevige klap toegediend te hebben aan het virus. Maar dat geeft zich zomaar niet gewonnen.  Continue reading…

Ondanks de wirwar aan economische data en het moeras van dagelijkse koersbewegingen, steken we onvervaard van wal om het toekomstige pad van aandelenkoersen en rentevoeten uit te stippelen. Gezegend met een paar flinke zeemansbenen vrezen we de woelige baren van de financiële markten niet. We dienen echter voorafgaandelijk een korte dienstmededeling in te lassen: De cursus over ‘omgaan met teleurstellingen’ is helaas wederom uitgesteld. Een dooddoener (*1)  natuurlijk, maar helaas in al zijn cynisme van concrete toepassing op de huidige context. Op de financiële markten, maar zeker ook op gezondheidsvlak vielen er in de afgelopen dagen grotendeels enkel ontgoochelingen te rapen. Het virus geeft zich alleszins nog niet gewonnen. Integendeel, de situatie vereist eerder verstrengde maatregelen dan de verhoopte versoepeling. Enkel de vaccins, in combinatie met een toenemende groepsimmuniteit en zeker ook de komende zomerwarmte, kunnen ons uit deze situatie redden: Van eerstgenoemde mag je de meest doortastende impact verwachten maar de vaccinaties komen moeilijker uit de startblokken dan vooropgesteld. Van laatstgenoemde kan pas een decisief effect worden verwacht in het najaar van 2021. Tenminste, indien men aan de verleiding en de druk kan weerstaan om tijdens de zomermaanden massa-evenementen te laten plaatsvinden. Hoopgevend is alleszins dat Israël er intussen wel in geslaagd is om het aantal slachtoffers en besmettingen op significante wijze terug te dringen, gelet op de indrukwekkende inspanningen om zijn bevolking via vaccinatie te beschermen. Intussen is België zijn leidersplaats als onbetwiste kampioen van het aantal fataliteiten dan toch kwijtgespeeld. Gerelateerd aan zijn bevolkingsaantal staat Tsjechië nu afgetekend aan de leiding. Nochtans gaf dat land mij altijd een netjes opgeruimde indruk en leken de inwoners zeer gedisciplineerd. Houden ze misschien gewoon beter hun statistieken bij? Continue reading…

Het laat zich gemakkelijk raden waarom de immer volgzame generaal het deze keer wel aandurfde om het niet mis te verstane bevel van zijn onbetwiste leider te negeren. De hele zaak was toch al zo goed als verloren, zodat Von Choltitz de kans greep om zich te profileren als redder van Parijs. Hij hoopte hierdoor een aflaat te verkrijgen voor zijn weerzinwekkende misdaden aan het oostfront (*1). De torpedokoppen die op alle iconische plaatsen van de Lichtstad waren gericht, bleven ongebruikt en de beruchte vraag van de Führer of Parijs in brand stond, bleef onbeantwoord (*2). Toch wegen de onzekerheid en de vrees voor een escalatie zwaar op de financiële markten. We kunnen ons immers moeilijk voorstellen dat de gewelddadige meute die het gebouw binnendrong dat symbool staat voor de Amerikaanse democratische waarden, het hierbij zal laten. Het gemak waarmee de opgejutte betogers het best bewaakte stukje vastgoed van de VS konden innemen, verbaasde vriend en vijand. De president misschien nog het meest? Ondanks het heldhaftige verzet van enkele veiligheidsagenten leek het wel op een open monumentendag. Het tragische verlies aan mensenlevens dat hiermee gepaard ging, zal de indringers op dat moment ontgaan zijn. Mits een beetje betere organisatie hadden de Trump sympathisanten het Capitool gemakkelijk effectief kunnen overnemen. Maar wat vang je er dan mee aan? Je schiet hier niets mee op. In ieder geval heeft Trump hiermee vooral zichzelf onherstelbare schade toegebracht. Dat hij met zijn verkiezingsnederlaag moeilijk kan omgaan, is één zaak. Dat hij sympathisanten vraagt om hun steun openlijk te betuigen is in die context zelfs enigszins begrijpelijk (niet te verwarren met: goed te praten). De daaropvolgende ontaarding in geweld is verwerpelijk, maar dat is bij vorige betogingen van zijn tegenstanders helaas ook voorgekomen. De geladen symboliek om precies het thuis van de democratie binnen te trekken, maakt hem echter politiek zeer kwetsbaar. Met de nieuwe impeachment procedure die nu wordt opgestart, zal Trump de annalen ingaan als de eerste president tegen wie tweemaal een afzettingsprocedure werd opgestart. Deze keer overigens met een redelijke kans op succes omdat Trump hierdoor kan verhinderd worden om zich binnen een paar jaar opnieuw verkiesbaar te stellen. Zowel Democraten als een groeiend deel van de Republikeinse partijleden huiveren immers bij deze gedachte. Napoleon die terugkeert van Elba … Continue reading…

Ieder jaar houdt wel zijn onaangename verrassing in petto maar wat 2020 voor ons te bieden had, sloeg iedereen met verstomming door ons een met een pandemie te confronteren, die in deze intensiteit in een eeuw niet meer was waargenomen. Het hallucinante aantal slachtoffers verwacht je in deze orde van grootte alleen tijdens oorlogsjaren. De vrees dat de gezondheidsinfrastructuur over onvoldoende capaciteit zou beschikken om het hoofd te bieden aan een epidemie van dergelijke omvang, bleek tot nu toe (nog) niet terecht maar de overheden zagen zich toch verplicht tot het nemen van verregaande maatregelen om de verdere verspreiding een halt toe te roepen en een implosie van de gezondheidszorg te voorkomen. Voor de eerste golf van de pandemie konden de opgelegde maatschappelijke restricties, met diepgravende impact op het economische en sociale leven, op het nodige maatschappelijke begrip rekenen. Bij de algemeen verwachte tweede golf, na de onvermijdelijke heropeningen van de scholen in september, bleek echter snel dat de reproductiecapaciteit van het virus zelfs nog was toegenomen, zodat er meer kritische bemerkingen op de overheidsaanpak kwamen.  Continue reading…

De focus van de media lag in de voorbije weken vooral op de Amerikaanse verkiezingen. In toorn ontstoken door het feit dat de schijnwerpers tijdelijk niet op hem gericht waren, eist het eergierige coronavirus nu terug alle aandacht voor zich op en koelt het zijn wraak met een schrikbarende ontwikkeling van het aantal besmettingen en slachtoffers. De electorale veldslag in de VS heeft echter zijn uiteindelijk beslag nog niet gekregen. Enerzijds door het koppige gedrag van de huidige inwoner van het Witte Huis. De betrokkene kan het duidelijk niet verkroppen dat hij binnenkort elders onderdak zal moeten vinden, ondanks een historisch hoog aantal voorkeurstemmen. Zijn wrok zal intussen nog aangewakkerd zijn door de aankondigingen van het succes van de vaccins, vlak na de verkiezingen. De voorspellingen van Trump hieromtrent werden vooraf nog als totaal ongeloofwaardig afgedaan door zijn politieke tegenstanders maar hadden de politieke weegschaal naar de andere kant kunnen doen uitslaan. De transitieperiode van de zittende naar de verkozen president eindigt pas in de derde week van januari en duurt hoe dan ook veel te lang. Met een dergelijk – naar eigen bevinden – verongelijkte, maar nog steeds (al)machtige figuur in het Witte Huis, is het intussen oppassen geblazen voor abrupte bewegingen op het geopolitieke front. Tijdens de toenmalige impeachment periode werden de sleutels van het koffertje met de nucleaire codes voorzichtigheidshalve van Nixon afgepakt … Anderzijds zijn de verkiezingsresultaten nog niet volledig, omdat er in januari nog enkele run-offs tussen kandidaten van beide partijen op het getouw staan, die zullen beslissen naar welke kant de nipte meerderheid in de senaat zal overhellen.  Continue reading…

Althans volgens Jay Powell, dienstdoend voorzitter van de Amerikaanse Centrale Bank. Hij sluit zich met dit standpunt aan bij een selecte groep die koppig volhoudt dat de vermeende ronde vorm van onze planeet slechts een onderdeel is van één grote complottheorie. Zijn dwangmatige neiging tot het opzoeken van simplistische regeltjes teisterde de financiële markten al in 2015, toen hij nog als tweede viool mocht optreden naast de toenmalige Fed-baas, Ben Bernanke. Zijn visie was dat de balans van de Federal Reserve via een vaste mechanische regel moest worden gestuurd – of in mensentaal uitgedrukt: wat de economische omstandigheden ook mogen zijn, we blijven steeds dezelfde richting aanhouden. Wat de evidentie ook moge zijn, de aarde is plat. Dit leidde destijds tot onnodige rentestijgingen en drukte de markten in een sombere stemming. Maar als je dacht dat betrokkene toen zijn les had geleerd, dan hebt u het bij het verkeerde eind. Hij wist de financiële markten in diepe wanhoop te dompelen door deze (absurde) stelling in 2018 opnieuw te herhalen en – om zich te verzekeren van maximale schade – zelfs stijgingen van de beleidsrente in het vooruitzicht te stellen, terwijl alle economische indicatoren nadrukkelijk wezen op de noodzaak van het omgekeerde. Wie intussen op ’s mans bekering – of beter nog: op enige flexibiliteit – had gerekend, komt dezer dagen helaas opnieuw bedrogen uit. In zijn meest recente toespraak, na het FOMC(1) van 16 september, reduceert hij het monetaire beleid opnieuw tot de toepassing van een simplistisch regeltje: de beleidsrente blijft nog 3 jaar op 0 %. De wereld is een vlakke schijf.  Continue reading…