Wie de bal kaatst, moet hem terugverwachten
De laatmiddeleeuwse medemens wist de betekenis van dit spreekwoord onmiddellijk te duiden. Het kaatsspel was dermate populair dat het door de Kerk verboden werd omdat het zowel monniken als het gewone werkvolk afhield van hun werkzaamheden. De Franse adel liet dit verbod aan zich voorbijgaan en tegen het jaar 1600 telde Parijs 300 (!) overdekte kaatsbanen. Via de Bourgondische hertogen vond het spel vervolgens ingang in de Lage Landen waar de terminologie verbasterd werd en uiteindelijk in Engeland terecht kwam. De regels werden aangepast en het spel groeide uit tot het hedendaagse tennis. De voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, nummer 2 in de opvolging indien Joe Biden wat zou overkomen, heeft echter deze eeuwenoude wijsheid naast zich neergelegd toen ze voet zette op Taiwanees grondgebied en dansend voor de grot van de draak de internationale spanningen onnodig deed oplopen. Het is een open vraag wie hier beter van wordt. Om internationaal gezichtsverlies te vermijden is China nu verplicht om intimiderende tegenmaatregelen te nemen die in Beijing de overtuiging doen groeien dat het eiland wel degelijk militair kan worden ingenomen, indien nodig en gewenst.
In het Kremlin wrijft men zich wederom in de handen omwille van zoveel onhandigheid waardoor de Chinese regering zich nog nadrukkelijker aan de kant van de Russische Federatie zal scharen. De Taiwanese bevolking ziet de broze evenwichten met het Chinese vasteland alleen maar in gedrang gebracht.
Van enige noemenswaardige ontlading op het geopolitieke front is alleszins weinig sprake. Eén uitzondering: de voorziene voedseltransporten blijven weliswaar beperkt tot een paar scheepsladingen, maar dat is in de huidige context meer dan voldoende om als een symbolisch teken van goede wil te worden opgevoerd op het politieke schouwtoneel en de Afrikaanse, Chinese en Indische medestanders van de Russische Federatie voorlopig te paaien. Intussen is ook een belangrijke praktische hinderpaal weggenomen. Door het instellen van een bufferzone van zo’n kleine 20 km breed in de Zwarte Zee kan de veiligheid van de schepen en hun lading gemakkelijker verzekerd worden. Vandaar dat nu ook grotere schepen kunnen worden ingezet.
In anticipatie van het vlot trekken van de aanvoerlijnen van tarwe uit Oekraïne zijn de voedselprijzen substantieel gedaald. Dit vermindert alleszins de druk op de inflatie-indicatoren, zeker in combinatie met de gedaalde olieprijzen. De sterk oplopende gasprijs en de verminderde toevoer van Russisch gas tempert echter ons enthousiasme.
De kerninflatie, die wordt uitgezuiverd voor schommelingen van de voedsel- en energieprijzen, vertoont intussen een verbeterende trend, maar deze daling verloopt niet snel genoeg om ons op dit vlak volledig gerust te stellen. De PCE-kerninflatie beweegt zelfs (lichtjes) opwaarts. Dat is vooral toe te schrijven aan de stevig toegenomen huurprijzen in de VS.
De rentecurve wijst in steeds dreigende toonaarden in de richting van een stevige economische krimp. Het verschil tussen de rente op 10 jaar en op 1 jaar laat intussen niets meer aan de verbeelding over. Een dergelijk groot verschil was in de laatste 70 jaar telkens de voorbode van een substantiële groeikrimp. Op een keertje na, ergens medio de jaren ’60.
De Amerikaanse centrale bank zal echter snel argumenten gevonden hebben om 21 september haar beleidsrente met driekwart procent te verhogen, want ook de lonen zijn substantieel verder gestegen, breed verspreid over alle onderdelen van de economie. Toch zijn wij (voorlopig) niet gealarmeerd door deze salarisgroei. Een gestage toename van de lonen tegen het huidige tempo is in de huidige context een gepast antwoord op de inflatoire spanningen, zonder die echter van nieuwe zuurstof te voorzien.
Stefan Duchateau
