Give Greece a chance
13 julio 2015
In 490 v.C. liep, volgens een makkelijk te ontkrachten mythe, een (slecht getraind) soldaat van Marathon naar Athene om de blijde mare van de overwinning op de Perzische troepen te melden. Het liep overigens slecht af met Pheudippides want na het uitspreken van zijn historische woorden bezweek hij aan de gevolgen van een zonnesteek.
Na een marathonzitting van 18 uur “wisten” de Europese onderhandelaars dan toch een unaniem akkoord te bereiken over het derde reddingsplan voor Griekenland maar we betwijfelen of de Griekse Premier dit in Athene kan aankondigen als een overwinning. Maar gelet op de nachtelijke vergaderingen en het regenachtige weekend zal hij er wellicht geen zonnesteek aan overgehouden hebben. Dit lijkt ook het enige positieve waarmee hij op de (gigantische) luchthaven van de Griekse hoofdstad zal kunnen uitpakken. Na oorspronkelijk moedig verzet tegen de eenzijdige besparingspolitiek (waarvoor zelfs ons gedeeltelijk begrip) en zijn ongeloofwaardig bochtenwerk nadien (waarvoor hij terecht het predicaat “politiek talent” kreeg aangemeten) krijgt de Griekse bevolking blijkbaar nog een extra pak slaag voor de broek.
Hopelijk kan het Griekse parlement, mits een wisselmeerderheid, zijn fiat geven aan dit akkoord. Hun alternatief is echter een diepe afgrond, zonder enig vooruitzicht op verbetering. Het invoeren van de nieuwe drachme zou immers hyperinflatie uitlokken en deposito’s en pensioenen doen verdampen. Argentinië bleek wel in staat om zich min of meer te herstellen na een dergelijke ingreep maar had het geluk aan zijn zijde door de plotse stijging van de prijzen voor landbouwproducten in die periode, hetgeen haar lopende rekening in bijzondere mate (zij het toevallig) bijzonder ten goede kwam. Griekenland bevindt zich niet in een dergelijke situatie (louter voor de anekdote: Een politicus vertelde mij vorige week dat Griekenland zelfs netto-importeur is van olijfolie … )
Natuurlijk hebben de schuldeisers hun rechten en hebben de Europese politici de plicht om paal en perk te stellen aan excessen die niet alleen het eigen land maar ook de ganse eurozone in gevaar kunnen brengen maar men kan zich terecht de vraag stellen of de harde woorden en kwetsende karikaturen op hun plaats waren in het Europa van 2015. De anomalie in de Griekse financiële situatie is immers ontstaan in het begin van het vorige decennium, toen de eurozone rustig liet begaan wanneer de Griekse (en Spaanse, Ierse, Italiaanse en Portugese) lopende rekening diep rood kleurde (vooral omwille van de invoer uit het noordelijke deel van de eurozone).
Maar een akkoord is een akkoord en dat is alles wat de financiële markten nodig hadden. Nu kunnen we eindelijk op zoek naar nieuwe problemen: De bevreemdende capriolen van de Chinese beurzen en de dreigende rentestijging in de VS.
Intussen genieten we van het tijdelijke zonnetje op de Europese aandelen- en obligatiemarkten en kunnen (eindelijk) ons beleggingsbeleid terug gaan afstemmen op verwachte renteontwikkelingen en bedrijfsresultaten. Hier zijn minder politici mee gemoeid, zodat we ons meer op vertrouwd terrein begeven.
Stefan Duchateau
Hopelijk kan het Griekse parlement, mits een wisselmeerderheid, zijn fiat geven aan dit akkoord. Hun alternatief is echter een diepe afgrond, zonder enig vooruitzicht op verbetering. Het invoeren van de nieuwe drachme zou immers hyperinflatie uitlokken en deposito’s en pensioenen doen verdampen. Argentinië bleek wel in staat om zich min of meer te herstellen na een dergelijke ingreep maar had het geluk aan zijn zijde door de plotse stijging van de prijzen voor landbouwproducten in die periode, hetgeen haar lopende rekening in bijzondere mate (zij het toevallig) bijzonder ten goede kwam. Griekenland bevindt zich niet in een dergelijke situatie (louter voor de anekdote: Een politicus vertelde mij vorige week dat Griekenland zelfs netto-importeur is van olijfolie … )
Natuurlijk hebben de schuldeisers hun rechten en hebben de Europese politici de plicht om paal en perk te stellen aan excessen die niet alleen het eigen land maar ook de ganse eurozone in gevaar kunnen brengen maar men kan zich terecht de vraag stellen of de harde woorden en kwetsende karikaturen op hun plaats waren in het Europa van 2015. De anomalie in de Griekse financiële situatie is immers ontstaan in het begin van het vorige decennium, toen de eurozone rustig liet begaan wanneer de Griekse (en Spaanse, Ierse, Italiaanse en Portugese) lopende rekening diep rood kleurde (vooral omwille van de invoer uit het noordelijke deel van de eurozone).
Maar een akkoord is een akkoord en dat is alles wat de financiële markten nodig hadden. Nu kunnen we eindelijk op zoek naar nieuwe problemen: De bevreemdende capriolen van de Chinese beurzen en de dreigende rentestijging in de VS.
Intussen genieten we van het tijdelijke zonnetje op de Europese aandelen- en obligatiemarkten en kunnen (eindelijk) ons beleggingsbeleid terug gaan afstemmen op verwachte renteontwikkelingen en bedrijfsresultaten. Hier zijn minder politici mee gemoeid, zodat we ons meer op vertrouwd terrein begeven.
Stefan Duchateau
